Het grote voordeel van het werk van Dr. Neufeld onderwijzen is dat het mezelf wakker houdt. In de voorbereidingen van mijn lessen overweeg en doorkauw ik de stof niet alleen cognitief, maar ik doorleef het steeds weer opnieuw. Soms is dat erg confronterend, maar uiteindelijk ontzettend helend. Het brengt me zoveel ontwikkeling en groei, al gaat dat vaak over een weg van hobbels.
We onderwijzen ouders en verzorgers hoe een relatie zich hoort te ontwikkelen, hoe cruciaal de juiste omstandigheden daarvoor nodig zijn en welke rol zij hierin spelen. Om dit aan hen te mogen onderwijzen voelt voor mij als een zegen, al zie ik cursisten regelmatig worstelen net als ik deed toen dit materiaal mij voor het eerst onderwezen werd.
Cursisten vertellen me vaak dat het zo mooi is, maar ook zo pijnlijk kan zijn. Ze worden bewust van wat zij zelf gemist hebben of wat ze nog steeds missen in hun leven. Verbondenheid, relatie en vaak komt het neer op onvoorwaardelijke liefde. Ze hebben het gevoel gemist geliefd te zijn, ongeacht. Ze hebben zich niet gezien gevoeld en gekend. Ze hebben niet het gevoel gehad echt van waarde te zijn. Ze hebben het gevoel niet uitgenodigd te zijn in nabijheid, in algehele acceptatie, door de mensen die verantwoordelijk voor hen zijn. Liefde kan je niet afdwingen. Je kan het wensen, hopen en ernaar verlangen, maar aan de andere kant moet er een uitnodiging zijn.
Wanneer die uitnodiging mist en die primaire behoefte tot intieme verbondenheid niet wordt vervuld, gaan we instinctief proberen het zelf op te halen. We zullen geneigd zijn om bijvoorbeeld altijd te willen winnen, om die promotie te krijgen, om te streven naar perfectie. We kunnen meer aandacht aan ons uiterlijk en kleding gaan geven dan wellicht in de basis nodig is of we proberen wanhopig ergens bij te horen, wellicht bij een club dat in werkelijkheid niet zo goed bij ons past of geschikt voor ons is. In welke vorm dit zich dan ook manifesteert, het instinctief najagen van verbondenheid geeft ons het gevoel dat we het moeten verdienen. En dit geeft een enorme deuk in onze eigenwaarde. Zijn wij een uitnodiging niet waard?
Moeten kinderen werken voor onze goedkeuring? Om gezien te worden, om gekend te worden, om geliefd te worden? Accepteren wij kinderen pas wanneer ze keurig gedrag vertonen, hoge cijfers halen, doen wat gevraagd wordt of precies het karakter aan de dag leggen wat wij voor ze in gedachten hadden? En wat doen we wanneer onze kinderen anders blijken te zijn dan we in eerste instantie hadden gehoopt toen ze groeiden in onze buik? Het leven is niet maakbaar, evenals onze kinderen! Wij leren kinderen een les wanneer zij niet gehoorzamen aan onze wil of voldoen aan onze verwachtingen, maar eigenlijk zijn zij het die ons een les leren wanneer wij verwachtingen moeten loslaten en écht mogen leren liefhebben.
“Kinderen horen liefde niet te verdienen, zij horen erin te rusten”, zegt Dr. Neufeld. Wanneer er geen voorwaarden zijn, geen opgelegde verwachtingen hoeven zij niet na te jagen, te werken om te proberen het op te halen. Groei vindt altijd plaats in een toestand van rust. Zo is het ook met kinderen.
