Het werk van Dr. Neufeld heeft mij diep geraakt en houdt me elke dag wakker. Wanneer ik lessen voorbereidt over zijn benadering, ga ik niet alleen de theorie cognitief door, maar doorleef ik het zelf ook keer op keer. Het kan soms confronterend zijn, maar ook ongelooflijk helend. Het brengt me veel ontwikkeling en groei, al gaat die groei soms gepaard met uitdagingen en hobbels.
Ik leer andere opvoeders hoe een gezonde relatie van hun kinderen met hen zich hoort te ontwikkelen, hoe belangrijk de juiste omstandigheden daarvoor zijn, en welke rol zij daarin spelen. Het is een voorrecht om dit te mogen onderwijzen. Toch zie ik cursisten vaak worstelen, net zoals ik zelf deed toen ik voor het eerst kennismaakte met dit materiaal. Ze vertellen me dat het prachtig is, maar soms ook pijnlijk. Ze worden zich bewust van wat ze zelf misschien gemist hebben in hun leven, en dit raakt hen diep.
Wat vaak naar voren komt is het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde, naar verbinding en acceptatie. Cursisten geven aan dat ze het gevoel hebben nooit écht geliefd te zijn geweest, ongeacht hun prestaties of gedrag. Ze voelen zich vaak niet gezien of gehoord en hebben niet het gevoel dat ze uitgenodigd worden in nabijheid, in volledige acceptatie, door de mensen die voor hen zorgen.
Liefde kan niet afgedwongen worden. Je kunt ernaar verlangen, hopen en wensen, maar liefde is pas écht wanneer er een uitnodiging is. Wanneer deze uitnodiging ontbreekt en de primaire behoefte aan intieme verbondenheid niet wordt vervuld, proberen we die verbondenheid vaak op andere manieren zelf te vinden. We streven bijvoorbeeld naar perfectie, willen altijd winnen, of richten ons op ons uiterlijk om zo goed mogelijk over te komen en ergens bij te horen. We raken verstrikt in het idee dat we liefde moeten verdienen.
En dit heeft grote gevolgen voor onze eigenwaarde. We gaan ons afvragen: Ben ik van betekenis voor een ander? Ben ik belangrijk? Doe ik ertoe? Ben ik het waard om uitgenodigd te worden in liefde? Gewoon zomaar, gewoon om wie ik ben? Of moet ik eerst iets zijn of bereiken om geliefd te worden?
Dit geldt ook voor kinderen. Moeten zij werken voor onze goedkeuring? Moeten zij gezien, gekend en geliefd worden op basis van hun prestaties of gedrag? Accepteren wij hen pas wanneer zij voldoen aan onze verwachtingen of wanneer zij precies het gedrag vertonen dat wij van hen wensen te zien? Wat doen we als onze kinderen niet aan onze verwachtingen voldoen? Als ze anders blijken te zijn en doen dan dat we ons hadden voorgesteld toen we hen verwachtten?
Het leven is niet maakbaar, net als onze kinderen. Wij leren kinderen misschien een les of sturen bij als zij niet gehoorzamen of niet reageren naar verwachting, maar in werkelijkheid leren zij ons juist een belangrijke les: ‘wanneer we onze verwachtingen loslaten, leren we pas écht liefhebben.’
Zoals Dr. Neufeld zegt: “Kinderen horen liefde niet te verdienen, zij horen erin te rusten.”
Wanneer er geen voorwaarden zijn en geen verwachtingen die ze moeten naleven, hoeven kinderen niet te streven of te werken voor liefde. In een omgeving van onvoorwaardelijke acceptatie kunnen zij rustig groeien, en dat is de beste voedingsbodem voor hun ontwikkeling. Dit is een les die we allemaal mogen leren, zowel als opvoeders als mensen.
Laten we kinderen de ruimte geven om te zijn wie ze werkelijk zijn, zonder het gevoel te hebben dat ze iets moeten bewijzen. Alleen dan kunnen zij in rust en veiligheid hun volledige potentieel ontdekken.