Tijdens de vakantie wilde ik graag een speciale dag doorbrengen met mijn kinderen, één op één. Met mijn dochter van zes deed ik een speurtocht in het bos, en met mijn zoon van tien huurden we een mountainbike om samen door het ruige bos te fietsen. Mijn zus had me gewaarschuwd voor enkele pittige stukken op het parcours, maar dit klonk voor ons beiden als een leuke uitdaging, dus we gingen er met enthousiasme voor.
Na een rit van ongeveer vijftien minuten arriveerden we op de locatie, stelden we de fietsen in, pakten we een routekaart en gingen we van start. Ik had echter niet verwacht hoe snel mijn geduld op de proef zou worden gesteld. Na slechts tien minuten fietsen was ik al zo’n vijf keer gestopt om mijn zoon te helpen. De remmen werkten niet goed, het heuveltje was te steil, het zadel zat niet goed, de fiets kwam vast in het losse zand en de trapper deed het niet. Mijn enthousiasme was verdwenen en ik begon op een corrigerende, belerende toon te praten: “Als je niet door het losse zand komt, moet je in een lagere versnelling blijven trappen, je moet door blijven trappen, als je vaart mindert, kom je er niet door…”
En toen gebeurde het. Ik werd plotseling wakker geschud door mijn eigen woorden. Mijn zoon vertelde dat hij de heuvel eng vond en hij er niet met zijn fiets van af wilde gaan. Ik besefte meteen dat ik de situatie verkeerd had benaderd en kreeg spijt van mijn reactie. “Sorry jongen,” zei ik, terwijl ik naar hem toe snelde, “Mama is ongeduldig geweest, en dat helpt je niet. Ik heb je gehoord, je vindt het eng om van de heuvel af te gaan. Dat is helemaal niet erg, stap maar van je fiets en dan lopen we samen naar beneden.”
Op dat moment besefte ik waar ik mee bezig was. Mijn ongeduld had de overhand gekregen, en ik had de druk opgevoerd door hem te pushen. “Niet zeuren, gewoon doorgaan, je kunt het wel, kom op, doorzetten!” Het was de stem van mijn verleden, het stemmetje dat me jarenlang had geholpen om door te zetten, om te overleven. Maar dit was niet wat mijn zoon nodig had. Door die druk werd hij alleen maar onzeker, voelde hij zich niet gezien en dacht hij misschien zelfs dat hij niet voldeed aan mijn verwachtingen. Wat ik niet besefte, was dat hij juist bezig was zijn grenzen te verkennen, wat voor hem een enorme stap was.
Dit moment was voor mij een belangrijke les. Het verbaast me nog steeds hoe sterk overlevingsmechanismen uit mijn verleden mijn ouderschap beïnvloeden. Gelukkig herken ik deze patronen steeds beter, wat me helpt om mijn reacties te begrijpen en te veranderen. Daardoor kan ik werken aan een betere relatie met mijn kinderen.
Vanaf dat moment vond mijn zoon zijn plezier weer terug, en ik ook. We schakelden een standje lager, zowel letterlijk als figuurlijk, en toen ik dat accepteerde, begon de rit weer leuk te worden. We genoten van de tocht, van het samen zijn en van de kleine momenten. “Mam, heb jij ook zulke zere billen?” vroeg hij na 10 kilometer fietsen. We moesten allebei lachen. Bij thuiskomst was hij trots als een pauw en vertelde enthousiast over de rit en de tanks die we bij een legerbasis hadden gezien. Hij had wel 27 kilometer gefietst, heuvel op en af, slalommend om de bomen. Het was een geweldige dag, en toen hij die avond in bed lag, vertelde hij hoe blij hij was met de ervaring.
Zonder het inzicht in mijn eigen gedrag, en wat mijn ongeduld bij hem teweegbracht, had die dag heel anders kunnen verlopen. Het had een frustrerende ervaring voor ons beiden kunnen zijn. Maar omdat ik mijn gedrag herkende en herstelde, werd het een ervaring waar we allebei met een glimlach op terugkijken.
Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om kinderen ruimte te geven om te leren, te ontdekken en om fouten te maken. Ongeduld verhoogt alleen maar de druk, wat ervoor zorgt dat kinderen nerveus kunnen worden en zich minderwaardig kunnen voelen. Zoals Gordon Neufeld zegt: “Onthoud dat het altijd meer om de goede bedoelingen van een kind gaat dan om het uiteindelijke resultaat.”
Durf jij naar je ongeduld te kijken? Wat zijn jouw overtuigingen of overlevingsmechanismen die jouw reacties beïnvloeden? En hoe kan jij deze patronen doorbreken met jouw kinderen?